ကၽြန္ေတာ္စဥ္းစားမိတာက ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြဟာ
ဘ၀ေတြကို ေသဆံုးသြားေစႏိုင္သလားဆိုတာပဲ
အလင္းဆိုသည္မွာ
ဖြင့္ဆိုျခင္းအားလံု၏ ေတာက္ပမႈတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုယ္ပိုင္ဖြင့္ဆိုခ်က္တစ္ရပ္တြင္ေတာ့
သူမသည္ အလင္းျဖစ္ေလသည္..။
တစ္ေလွ်ာက္လံုး ရူးခဲ့တဲ့ောင္
တစ္ခ်က္တည္းနဲ႕ ထပ္မံရႈံးနိမ့္၊
ရိုးသားမႈအခန္းထဲမွာ
အေဖာ္မဲ့စြာမူးလဲ၊
ေ၀ဒနာအတိုအစေတြကလည္း
ရင္ခြင္အနွံ႕မွာ ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲလို႕၊
အခ်စ္ေရ-
သီခ်င္းေသတစ္ပုဒ္အတြက္
ကိုယ္ယဥ္ေက်းခဲ့ပါတယ္။ ။
ဒီေရ
အေတြးကေတြး ေထာင့္ထဲက ရုန္းထြက္လာ
အျမင္ကျမင္ကြင္းထဲမွာ ျပန္ပုန္းကြယ္
ငါ့မ်က္လံုးကိုဖြဖြမွိတ္ျပီး
မင္းနံမည္ကိုတီးတိုးရြတ္ဆိုၾကည္႕မိတဲ့အခါ
ႏွင္းမုန္တိုင္းေလးေတြသည္းတဲ့အထဲ
ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ရွင္သန္ေနသလိုမ်ိဳးနဲ႕
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာလူးလြန္႕လုိ႕....။
ပထမဆံုး လူမျဖစ္ႏိုင္တဲအခါ
ဒုတိယဆိုတာ
တတိယလူနဲ႕ အတူတူပါပဲကြယ္။
လြမ္းတယ္
ဒါ---တကယ္ပဲလား။
ေကာင္းကင္က အလ်ားဆန္႕
အလြမ္းေတြ ေတာင္ပန္ျဖန္႕ရင္း
ငါဝဋ္တစ္ခုကိ တစ္ကေန စေရခဲ့ျပီ
တစ္ေန႕ တစ္ေန႕
ဒီလမ္းေတြကိုပဲ
ေကာင္စကင္နဲ႕အျပိုင္ေငးၾကည္႕
ခ်စ္သူ႕ေျခရာေလးး ရွိမလားလို႕ေလ....။
ရယ္သံဖြဖြေလးက ခပ္တိုးတိုး၀င္လာစဥ္
အိပ္မက္လြင္ျပင္ထဲက ငွက္ကေလးျပဳတ္က်
ညတစ္ညလံု
အလြမ္းေတြနဲ႕ ဖံုးသြားေပါ့။
မိုးမလင္းခင္ကတည္းကိုက
မဆိုက္ေရာက္ေသးတဲ့ ရထားတစ္စီးကို
ဘူတာအိုကေလးက လြမ္းတပံုမ်ိဳးနဲ႕
ငါ့ေခငါမိုးအုတ္ၾကြတ္နီနီအလြမ္းေတြ. . .။
ကေလးေဖးဆိုင္ေနာက္မွီေလးေပၚမွာ
ဖ်တ္ခနဲ တင္က်န္ရစ္တဲ့
မေန႕က အသံေလးကုိ
တယုတယ ေကာက္ယူသိမ္းဆည္းမိေတာ့. . .။
မိုင္ေျခာက္ဆယ္မေ၀းတဲ့ နယ္နမိတ္စီက
ငါ့ရဲ႕သထၳဳစေလးေရ- - -
အၾကည္႕တစ္ခ်က္နဲ႕တင္
တစ္ဘ၀လံုးစာ လံုေလာက္သြားတဲ့ စြဲလမ္းမႈမ်ိဳးနဲ႕
ငါက ရူးသြပ္ခဲ့တာပါ။
(ဆရာေ၀မႈးသြင္
အဆင့္ျမင့္ခ်ည္တိုင္၀ထၳဳမွ)
ဘ၀ေတြကို ေသဆံုးသြားေစႏိုင္သလားဆိုတာပဲ
အလင္းဆိုသည္မွာ
ဖြင့္ဆိုျခင္းအားလံု၏ ေတာက္ပမႈတစ္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္၏ ကိုယ္ပိုင္ဖြင့္ဆိုခ်က္တစ္ရပ္တြင္ေတာ့
သူမသည္ အလင္းျဖစ္ေလသည္..။
တစ္ေလွ်ာက္လံုး ရူးခဲ့တဲ့ောင္
တစ္ခ်က္တည္းနဲ႕ ထပ္မံရႈံးနိမ့္၊
ရိုးသားမႈအခန္းထဲမွာ
အေဖာ္မဲ့စြာမူးလဲ၊
ေ၀ဒနာအတိုအစေတြကလည္း
ရင္ခြင္အနွံ႕မွာ ၀ုန္းဒိုင္းၾကဲလို႕၊
အခ်စ္ေရ-
သီခ်င္းေသတစ္ပုဒ္အတြက္
ကိုယ္ယဥ္ေက်းခဲ့ပါတယ္။ ။
ဒီေရ
အေတြးကေတြး ေထာင့္ထဲက ရုန္းထြက္လာ
အျမင္ကျမင္ကြင္းထဲမွာ ျပန္ပုန္းကြယ္
ငါ့မ်က္လံုးကိုဖြဖြမွိတ္ျပီး
မင္းနံမည္ကိုတီးတိုးရြတ္ဆိုၾကည္႕မိတဲ့အခါ
ႏွင္းမုန္တိုင္းေလးေတြသည္းတဲ့အထဲ
ပန္းေလးတစ္ပြင့္ ရွင္သန္ေနသလိုမ်ိဳးနဲ႕
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဟာလူးလြန္႕လုိ႕....။
ပထမဆံုး လူမျဖစ္ႏိုင္တဲအခါ
ဒုတိယဆိုတာ
တတိယလူနဲ႕ အတူတူပါပဲကြယ္။
လြမ္းတယ္
ဒါ---တကယ္ပဲလား။
ေကာင္းကင္က အလ်ားဆန္႕
အလြမ္းေတြ ေတာင္ပန္ျဖန္႕ရင္း
ငါဝဋ္တစ္ခုကိ တစ္ကေန စေရခဲ့ျပီ
တစ္ေန႕ တစ္ေန႕
ဒီလမ္းေတြကိုပဲ
ေကာင္စကင္နဲ႕အျပိုင္ေငးၾကည္႕
ခ်စ္သူ႕ေျခရာေလးး ရွိမလားလို႕ေလ....။
ရယ္သံဖြဖြေလးက ခပ္တိုးတိုး၀င္လာစဥ္
အိပ္မက္လြင္ျပင္ထဲက ငွက္ကေလးျပဳတ္က်
ညတစ္ညလံု
အလြမ္းေတြနဲ႕ ဖံုးသြားေပါ့။
မိုးမလင္းခင္ကတည္းကိုက
မဆိုက္ေရာက္ေသးတဲ့ ရထားတစ္စီးကို
ဘူတာအိုကေလးက လြမ္းတပံုမ်ိဳးနဲ႕
ငါ့ေခငါမိုးအုတ္ၾကြတ္နီနီအလြမ္းေတြ. . .။
ကေလးေဖးဆိုင္ေနာက္မွီေလးေပၚမွာ
ဖ်တ္ခနဲ တင္က်န္ရစ္တဲ့
မေန႕က အသံေလးကုိ
တယုတယ ေကာက္ယူသိမ္းဆည္းမိေတာ့. . .။
မိုင္ေျခာက္ဆယ္မေ၀းတဲ့ နယ္နမိတ္စီက
ငါ့ရဲ႕သထၳဳစေလးေရ- - -
အၾကည္႕တစ္ခ်က္နဲ႕တင္
တစ္ဘ၀လံုးစာ လံုေလာက္သြားတဲ့ စြဲလမ္းမႈမ်ိဳးနဲ႕
ငါက ရူးသြပ္ခဲ့တာပါ။
(ဆရာေ၀မႈးသြင္
အဆင့္ျမင့္ခ်ည္တိုင္၀ထၳဳမွ)
0 Comments:
Post a Comment