ဒီေန႕မိုးေတြရြာတယ္။လာမဲ့အေရွ႕ရက္ေတြမွာ မိုးစက္ေလးေတြကတဖြဲဖြဲၾကေတာ့မယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ခံစားမိပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွျပန္မရေတာ့မဲ့ မိုးစက္ေတြနဲ႕တူတဲ့အတိတ္ တစ္ခုက အခုေရစိုစုတ္ျပဲသြားခဲ့ပါျပီ။အဲ့ဒိစုတ္ျပဲသြားတဲ့ အတိတ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ပံုျပင္ တစ္ပုဒ္ျဖစ္ေစျခင္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကအစြဲ အလမ္းၾကီးသူတစ္ေယာက္ပဲေလ။
ကၽြန္ေတာ္လူျဖစ္ရျခင္း၏အရာရာကို တာဝန္ရွိခဲ့တယ္။အဲ့လိုပဲ လူျဖစ္ရျခင္း၏ အရာရာကို သံသယရွိေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္အနာဂါတ္ကိုသံသယရွိေနျပီ။ကတ္ကိုဘိန္း လို မြန္ရိုး လို ဘဝကို တန္ဖိုးျဖတ္ျခင္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အျမဲတစ္ခုခုနဲ႕ စီးေမ်ာေနခဲ့မိတယ္။ကၽြန္ေတာ္ေနာက္ဆံုးမွာ အသံေတြကိုနားအူလာတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္က ပဲ့ေၾကြလြယ္ပါတယ္။
မိုးေရထဲမွာ တစ္စံုတစ္ခုလွလွပပစီးေမ်ာေျပာက္ကြယ္သြားတာ သတိထားမိလိုက္လား။ အဲ့ဒါကၽြန္ေတာ္ေလ ေနာက္ျပီး ကၽြန္ေတာ့္အနာဂါတ္ေလ။အခုေတာ့ကၽြန္ေတာ္ကမိုးစက္ေလးေတြကို ဘာသာမျပန္ပဲေငးေနတက္ျပီ။
မိုးေတြသည္းေတာ့မယ္ဆိုတာေတြးမိတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ေအးစက္စက္ႏိုင္လာတယ္။ မိုးစက္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္ ကို ဘာမွမဟုတ္ရင္ေတာင္တစ္ခုခုခံစားမႈေပးေနၾကျမဲပဲ။တခ်ိန္တုန္းက ေရစိုစုတ္ျပဲေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္က်န္ မွတ္ညဏ္ေတြနဲ႕ အသက္ဆက္ရွင္ေနရတယ္။အသက္ရွဴသံေတြကို ကၽြန္ေတာ္နားအူလာျပီ…။
ကၽြန္ေတာ္Juneလေရာက္မွာေၾကာက္တယ္။ကၽြန္ေတာ္ September လေရာက္မွာေၾကာက္ေနတယ္။ အညိဳေရာင္ခ်ယ္ထားတဲ့ အဲ့လိုေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္က မထင္မွတ္ပဲ အနာဂါတ္ေျပာက္သြားတဲ့လူတစ္ ေယာက္အျဖစ္ျဖတ္သန္းေနရျပီ…။မိုးေတြရြာတိုင္း အတိတ္နဲ႕ပက္သတ္တဲ့ကဗ်ာေတြစာေတြကၽြန္ေတာ္ ေရးေနမိတယ္၊ မိုးေတြရြာတိုင္းလဲ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ဘက္ရင္အံုကေအာင့္လာတက္တယ္။ဒီကိစၥကိုဘယ္သူမွ ကၽြန္ေတာ္ေပးမသိခ်င္ဘူး။ အထူးသျဖင့္ ရည္းစားတစ္ေယာက္နဲ႕ျပတ္တိုင္းထီးေျပာက္တက္တဲ့ေကာင္မေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္အတိတ္ကဇတ္ေကာင္ေတြမသိပါေစႏွင့္…။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျပိဳလဲသြားခဲ့ပါျပီ။ အဲ့လိုပါပဲ ကၽြန္ေတာ္ကအရမ္းပဲ့ေၾကြလြယ္တယ္။
0 Comments:
Post a Comment